Who is Kaspian?

Kaspian  - the person that makes us happy because of our imperfection

Who is Kaspian?

It is a person that is irrelevant if classified as she or he. It is a gift send by God after a long time of plights and prays for his divine Help, in order to remind us that although there are 7 billions of us, he didn’t forget of us. It is the person that reminds us that we can be children again just by making our figure into a layer of snow and dance while walking in the metro station. Kaspian is not our Love, the person we Love. It is even more. It is the God’s love transcendence through Kaspian’s arms and touch. 

Why is Kaspian here?

Because of the hardship of the mission we have set for us. It is not a mission of success, building house, getting rich, and later opening a charity foundation. It is a mission much deeper that even dares to confront the essence of the world today no matter of the judgments and attacks that will follow on the way. It is a mission of becoming a better person. It is not a mission of becoming a perfect person, because we never loved perfection. Perfection will just put as above rest of the people, looking them from above, mostly noticing their flaws and not their true essence. We don’t like that. We just want to become a better person that will be able to speak the voice of God while still living on the ground with everyone else, swimming in the sea of imperfection but also showing the path to the rare corals that shine in the night.  Kaspian is here to warm us that this is definitely not the time to loose our faith in the Call. Kaspian is also not here to pull us out of the chasm we might be walking, because it knows that in this time we might not want that. Instead Kaspian is just walking with us and shows us that the difference between the chasm and heaven is much more than the difference between perfection and imperfection. 

Kaspian walks with us, and sometimes he doesn’t speak a lot although we want to hear a lot more when faith of crisis arises. He teaches us how happy and privileged we are and that we  have the biggest chance so far after 84.000 births to prove the spark that lives within us and to blaze it so strong that even the face of God becomes illuminated and visible for those for whom we pray. It makes is happy because of what we are, because of our imperfection and gives us the ability to be motivated by others while trying to become better person for them.  The childish smile and innocence of Kaspian frames our imperfection and teaches us how to make peace with it, to accept it as a gift. Kaspian is not here to break the cocoon that holds you imprisoned. Instead, Kaspian is here to call you that this is the exact moment to break it with your own effort and to come out. If you try too soon, her strength will break you and your wings, and you will never try again. If you try too late, the cocoon will already be too weak and you won’t invest any effort in breaking it. You will remain weak just as you previously were and the Northern wind will blow you away.

Do you know а Kaspian?

If you feel happy next to the person you are standing, if every aspect of his/hers perfection/imperfection makes you happy being imperfect, then you can say that God has finally sent you Kaspian. It will be there for you. The time has come for you to open your heart for it and for what it is here to teach you.

*                             *                                 *

Што е Каспиан?

Каспиан – личноста која нѐ прави среќни поради нашата несовршеност.

Што е Каспиан?

Тоа е личност  која не е важно дали може да биде наречена Tој или Tаа. Тоа е дар испратен од Бог после подолг  период на мачење и молби за Неговата божествена помош, за да нѐ потсети  дека и покрај тоа што нѐ има околу 7 милијарди на планетата, Тој не нѐ заборави. Тоа е личноста која не потсети дека повторно можеме да бидеме деца едноставно преку правење снежна фигура на свежо паднатиот снег, или преку танцување додека одиме низ метро станицата. Каспиан не е личноста која ја сакаме. Тоа е многу повеќе од тоа. Тоа е преточување на чистата совршена лубов од Бог преку рацете и допирот на Каспиан

Зошто е Каспиан овде?

Поради тешкотијата на мисијата која ја имаме поставено самите ние пред нас. Не станува збор за мисија на успех, градење на куќа, збогатување и после тоа отворање на добротворна фондација. Станува збор за мисија толку длабока што дури се осмелува да й противречи на самата суштина на светот онаков како што го знаеме денес, без оглед на нападите и осудувањата што ќе следат притоа. Станува збор за мисија за станување на подобра личност. Не станува збор за мисија за станување на совршена личност, бидејќи никогаш не ја сакавме совршеноста. Совршеноста само ќе нѐ раздели од останатите луѓе, и ќе не натера да ги гледаме одозгора, забележувајќи ги претежно нивните маани а не нивната вистинска суштина.

Ние не го сакаме тоа. Ние само сакаме да станеме подобра личност која ќе биде способна да зборува со гласот на Бог, истовремено живеејќи долу на земјата, пливајќи во морето на несовршенството , но и покажувајќи го патот до ретките корали кои сјаат во ноќта. Каспиан е овде да нѐ предупреди дека сега дефинитивно не е времето да ја загубиме нашата верба во Повикот. Каспиан не е тука за да не повлече назад од бездната во која можеби се наоѓаме во моментот, бидејќи знае дека во овој момент можеби не го сакаме тоа. Наместо тоа, Каспиан ја прифаќа  нашата бездна и чекори во неа со нас и ни покажува дека разликата помеѓу дното и небото е многу поголема и позначајна од разликата меѓу совршеност и несовршеност. Чекори со нас и понекогаш не зборува многу и покрај тоа што можеби сакаме да слушнеме многу повеќе во моментите кога сме болни од синдромот на неверување. Нѐ учи за тоа колку сме среќни и привилегирани  и дека ја имаме најголемата шанса досега после 84.000 раѓања во различни форми, да ја докажеме искрата која живее во нашите телесни тела и да ја распламтиме д о невидени намери, толку силно што дури лицето на Бог ќе биде осветлено и  видливо за оние кон кои нашите благослови се упатени. Нѐ прави среќни поради она што сме, поради нашата несовршеност и ни дава способност да бидеме мотивирани од  другите при донесувањето одлука да бидеме подобра личност за нив. Детската насмевка и невиност на Каспиан ја отсликуваат нашата несовршеност и не учат како да помириме со овој факт, да го третираме истиот како подарок.

 Каспиан  не е тука за да ја скрши школката која Ве држи во заточение. Каспиан е тука за да Ви каже дека сега е моментот, дојде времето самите да ја скршите и да излезете од неа. Ако се обидете прерано, нејзината цврстина ќе Ве скрши Вас и вашите крилја и никогаш повторно нема да се обидете. Ако се обидете предоцна, таа веќе ќе биде преслаба и нема да вложите напор да ја скршите. Ќе останете слаби исто како што бевте внатре, пред  да излезете, и Северниот ветер ќе Ве одвее.

Дали Вие познавате Каспиан?

 Доколку сте среќни пред  личноста пред која стоите, доколку секој аспект од неговата совршеност/несовршеност ве прави среќни и поради тоа што и Вие сте несовршени, тогаш можете да речете дека Бог конечно Ви го прати Каспиан. Каспиан ќе биде тука за Вас. Време е да го отворите своето срце за присуството на Каспиан и за она за што треба да Ве научи.

Read more >>

The Question is been finally asked

I want to use this moment, this word island to which I accidentally arrived, and from whom an amazing inspiration has arisen, that reminded me of the part of the human essence that must not be forgotten. I want to use this moment to ask a question which has been aging inside me long ago, but which did not want to be asked unless it is based on little bit of logic, if the following explanation can be called logic at all. A question whose words have been forming gradually and which no matter what, must not be asked before the right time. A question whose emotions are so strong that we simply cannot order when to appear and when to disappear.

I want to ask the following question:

What does Love make to the human being?

While reasoning this question, simultaneously I was thinking whether Love does exist within other creatures except people. Of course it does. But when it comes to them, thinks seem to be simpler, like they have a simpler version of Love, of the way they understand and live Love. However this is not the case with the human being. For us, Love seems to come from a source, a universe whose understanding takes a whole human lifetime. Maybe the Love itself is the source; I cannot make a definite conclusion. But what I don’t know whether I will be fully able to understand someday is the effect that Love have upon the human being. In order to penetrate this effect, we need to go back in the early stages of a human life, and to notice where the main changes occur, where is the milestone when the man gives up what he is in order to embrace Love.

As childred we are dominated by one key emotion. It is not Love. It is POWER. During our youngest age, there is no such things as barriers and unconquerable landscapes for us. During our childhood, we are convinced that we can do anything. This mindset makes us strong, young, best looking. Our skin is fresh and clear, the spark in our eyes is larger than ever. The spark of Power.

As we grow, something changes around us and inside us. We discover Love. We discover the rich specter of emotions Love can give us. We connect our world with the world of the person we love and we become One.

What happens meanwhile?

We loose the key thing that defined us during our childhood. We loose our POWER. We are no longer convinced we can do anything.  Our vigor decreases, the energy is not that fluid as it used to be. We become addicted. Addicted from Love, addicted by what our Beloved one gives us. We are not powerful anymore. We are not invincible anymore. We are not able to step the challenges with the same enthusiasm as before. We become vulnerable. We become incapable  to move forward without the Love that we hope the other person will inject in us. Earlier we didn’t need an approval or strong support in order to conquer the world.  Now we are weak. Love is the only thing we know about, the only food.

We start aging. Our skin is not that fresh and light. The spark in our eyes diminishes. We become mortals. Vigor and enthusiasm disappear. We need approval from the Loved one. We need her to be with us always, to feed us with her Love, to feed from that person. We become parasites. We desperately need the juice of Love.  We wrap ourselves around the other person and we never want to leave it. We start to suffocate her. The world around us becomes cold because we are not already there to warm it with our flares, with the fire in our heart while we pursue our dreams. The beloved One is the only source of energy and heat. We consume her completely. She becomes weaker. She is no longer able to survive because she is doing the exact same thing as we do. She didn’t make us face with what we were doing, with the consequences of our actions because she seemed to be proud of our addiction towards her.  We made her feel divine, but she forgot that she, just like us is not a God, is not the source of Love, but merely another channel through which the Love flows.

Why does Love make human vulnerable and imperfect?

Because as it is, human always decides to choose Love since the very first moment he is put in front of that test. Because of our tendency to get closer to our Creator, because He is Love.

I understand the supreme limits that can be reached through Love, the new conditions of human existence, the closure we can get to Him. What I hope to understand someday is the following: Why does God give is Power at the beginning, the ability to stop at nothing and to change the world, and later He takes  power from us and gives is Love instead, so that we become unable to truly change the world and He remains the only one with that power. Why he made us Love the way we Love now?

Every question has an answer that awaits to be given. I sure hope that a human lifetime will be sufficient to  be honored and blessed with the Wisdom.

Прашањето е конечно поставено.

Сакам да го искористам овој момент, овој остров на зборови на кој случајно стигнав и од кој произлезе неверојатна инспирација која ме потсети на еден дел од  човечката суштина кој не смее да биде заборавен. Сакам да го искористам овој момент за да го поставам прашањето кое уште од одамна зрееше во мене, но кое не сакаше да биде поставено се додека не се базира барем малку на логика, ако воопшто може да се нарече логика. Прашање чии зборови се формираа постапно и кое никако не дозволуваше да биде поставено пред време, чии емоции се толку силни што едноставно не можеме да им наредиме кога да се појават а кога да исчезнат.

Сакам да го поставам следново прашање:

   Што му прави љубовта на човечкото суштество?

Резонирајќи го ова прашање истовремено размислував и дали љубовта освен кај луѓето постои и кај останатите живи суштества. Секако дека постои. Но кај нив изгледа дека работите се поедноставени, како да тие имаат поедноставена верзија на љубовта, на начинот на кој ја разбираат и начинот на кој ја применуваат. Но ова не е случај кај човечкото суштество. Кај нас љубовта како да доаѓа од еден извор, од еден универзум за кој е потребен еден цел човечки живот  да го разбереме. Можеби самата лубов е тој извор, тешко можам да донесам дефинитивен заклучок. Но она што не знам дали ќе можам некогаш да го разберам е ефектот кој љубовта го има врз човечкото суштество. За да го разбереме тој ефект, потребно ќе биде да се вратиме назад во раните фази на еден човечки живот и да видиме каде настануваат промените, каде е клучниот пресвртен момент кога човекот се откажува од она што моментално е, за да ја прифати љубовта...

            Како деца кај нас доминира една особина, една клучна емоција. Тоа не е љубовта. Тоа е МОЌТА. Во нашите најмлади години за нас не постојат бариери и несовладливи простори. Како деца уверени сме дека можеме да постигнеме сѐ. Ваквиот ментален склоп нѐ прави силни, млади, во овој период изгледаме најубаво, нашата кожа е свежа и чиста, искрата во нашите очи е поголема од кога било.

            Како што растеме, нешто почнува да се менува околу нас и во нас. Ја запознаваме љубовта. Го осознаваме богатиот спектар на емоции кои лубовта може да ни го понуди . Го поврзуваме нашиот свет со личноста која ја љубиме и чувствуваме дека стануваме едно.

         Што се случува притоа?

Го губиме она клучното кое не окарактеризуваше како деца.  Ја губиме нашата моќ. Повеќе не сме уверени дека можеме да постигнеме сѐ. Нашиот полет се намалува, енергијата не е веќе толку течна. Почнуваме да стануваме зависни. Зависни од љубовта, зависни од она што ни го дава другата личност. Веќе не сме моќни. Не сме непобедливи. Не сме во можност сами да чекориме низ предизвиците со толкав полет и ентузијазам како порано. Стануваме ранливи. Стануваме неспособни самите да продолжиме понатаму без љубовта  која се надеваме дека другата личност ќе ја инјектира во нас. Порано не ни беше потребно нечие одобрување или поддршка за да го освоиме светот. Сега веќе сме слаби. Љубовта е единственото за кое знаеме, единствената храна.

Почнуваме да старееме. Нашата кожа веќе не е толку светла и свежа. Сјајот во нашите очи се намалува.  Стануваме смртници. Полетноста и иницијативноста исчезнуваат. Потребно ни е одобрение од саканата личност. Потребна ни е нејзината поддршка. Потребно ни е постојано да биде со нас, да не храни со нејзината лубов, да се храниме од таа личност. Стануваме паразити. Очајно ни е потребен сокот на љубовта. Целосно се обвиткуваме околу другата личност и не сакаме никогаш да ја напуштиме, никогаш да не се одделиме од неа. Почнуваме да ја задушуваме. Светот околу нас станува студен бидејќи нѐ нема веќе нас да го грееме со нашиот пламен и со жарта во нашето срце која тлееше додека ги бркаме нашите соништа.  Саканата личност ни е единствен извор на топлина и енергија. Ја консумираме целосно. Таа почнува да слабее. Веќе не е способна да преживее бидејќи и таа го направи истото како нас. Но таа не нѐ натера навреме да се соочиме со она што го правиме, со последиците од нашите дејства, бидејќи таа беше Горда на нашата зависност од неа. Ја правевме да се чувствува божествено, но притоа  заборави дека и таа како нас, не е Бог, не е извор на љубовта, туку само уште еден канал преку кој дотекува љубовта.

Зошто љубовта го прави човекот ранлив и несовршен?

Бидејќи таква каква што е, човекот речиси секогаш одлучува да ја избере љубовта уште од првиот момент кога е ставен пред тој тест. Поради нашата склоност да се доближевме  кон нашиот создател, бидејќи од Него доаѓа љубовта, самиот тој е лубов. Ги разбирам возвишените граници до кои може да не однесе љубовта, новите состојби на човековото постоење, блискоста што може да ни ја даде кон Него. Она што се надевам дека некогаш ќе го разберам е следното. Зошто Бог на почетокот ни ја даде моќта, способноста да не застанеме пред ништо и да го промениме светот а потоа ни ја зема и ни дава лубов за замена за да тој биде единствениот кој суштински може да го промени светот. Зошто избра за нас да бидеме ранливи наместо да создаваме? Зошто не направи да љубиме на начинот на кој љубиме сега?

Секое прашање поседува одговор кој чека да биде даден. Искрено се надевам дека за времетраење од еден човечки живот, ќе бидам почестен и удостоен со таа Мудрост. 

Read more >>

Faith or..... Something Else..?

         Every one of us almost everyday relies on the thing called religion, or belief in forces beyond our understanding. Religion is a way to ask for help and to understand things for which the human product called logic has no explanation.

What is religion based on?

 On faith of course. Regardless whether you believe in Jesus, Buddha, Krishna Satan etc, you do that by the help of your faith. I take the liberty to call faith, our little obsession. Faith is always with is, present from morning ‘till evening. Sometimes we are aware of its presence, but most often we forget its presence and by that, faith is able to define our habits behavior, perception, actions, our ability to love or despise the man next to us and the world.

 Faith makes us go to church/temple, light a candle and by default turn away our view from the old lady that walks the road in old dirty clothes or from the drunk who sleeps next to the sidewalk because that person by default has to be a chronic drunk who drinks to live. Faith makes is eat only vegetarian some days before Christmas, but also makes us turn our view on the other side from the young daughter of the neighbors who according to our standards is dressed inappropriately, besides the fact that she never misses to say Good morning to us each time she passes by our garden.

Is this a true faith? Let’s try to figure what is or it is not faith…

A flood was threatening a small town and everyone was leaving for safety except one

man who said, "God will save me. I have faith." As the water level rose a jeep came to

rescue him, the man refused, saying "God will save me. I have faith." 


As the water level

rose further, he went up to the second storey, and a boat came to help him. Again he

refused to go, Belying, "God will save me. I have faith." 

The water kept rising and the

man climbed on to the roof. A helicopter came to rescue him, but he said, "God will save

me. I have faith." Well, finally he drowned.

 When he reached his Maker he angrily

questioned, "I had complete faith in you. Why did you ignore my prayers and let me

drown?" The Lord replied, "Who do you think sent you the jeep, the boat, and the

helicopter?"

     Don’t allow faith or what you think faith represents to make you blind and push you aside from the revelations that you may discover in other people. The message of God has always been only one – Love each other. He never said that we should not dress inappropriately or to pray exact number of times during the day.

       How can we distinguish pure faith from the stereotypes that arise from the modern human interpretations of the religions?

            Simple. Pure faith awakens the Love inside you. 

The reason why you don’t believe certain person comes from the heart and not from the mind. Pure faith allows us to remember God as a source of love and peace inside us, not as a source of punishment or fear because we weren’t vegetarians on Black Friday. Simply, pure faith makes us calm and light every time we practice it and full of love even when we try to understand things that seem injustice or illogical. 




         So, my friends - Have faith!

*                          *                           *

Вера...... Или нешто друго..?

Сите ние во одреден период од животот како и секојдневно кај повеќето од нас се потпираме на религијата односно на верувањето во сили повисоки од нашето поле на разбирање. Религијата е начин да побараме помош и да ги разбереме нештата за кој човековиот производ наречен логика нема објаснување.


 На што е заснована религијата? 

           Секако на вера. Без оглед дали верувате во Исус, Буда, Кришна, Сатана и сл, Вие тоа го правите преку Вашата вера. Верата би можел да jа наречам и наша мала опсесија. Секогаш е со нас, присутна е секој ден од наутро до навечер. Понекогаш сме свесни за нејзиното присуство, но најчесто забораваме на неа и поради тоа верата е во можност да ги дефинира нашите навики, однесување, перцепција, акции, нашата способност да го сакаме или презираме човекот до нас па и светот воопшто. 

    Верата не тера да одиме во црква/храм, да запалиме свеќа, и по автоматизам/default да го свртиме погледот од  старицата која оди по патот со искината облека или од пијаницата кој спие близу до тротоарот бидејќи тоа лице по автоматизам мора да е хроничен пијаница коe пие за да живее. Верата нѐ тера да постиме 30 дена пред празник но и да го вртиме погледот од младата девојка на соседите кои според нашите стандарди е облечена непригодно, и покрај тоа што не пропушта секој ден да нѐ поздрави со “Добро утро” кога поминува пoкрај нашата градина.

             Дали е тоа вистинската вера? Ајде да се запознаеме со она што е или не е Вера:

Еднаш, на еден мал град му се закануваше целосно уништување од поплава. Сите граѓани заминуваа на безбедно место освен еден кој постојано повторуваше: “Бог ќе ме спаси” Како што нивото на водата се подигаше, пристигна еден џип за да го спаси, но тој одбиваше и рече: “Бог ќе ме спаси. Имам верба.”  


Нивото на водата продолжи да се зголемува, и човекот се искачи на вториот спрат од куќата. По кратко време дојде спасувачки чамец за да го земе. Човекот повторно го одбивање спасувањето и рече: “Бог ќе ме спаси. Имам верба.

” 

Нивото на водата и понатаму растеше и човекот се искачи на покривот. Во тој момент дојде спасувачки хеликоптер по него, но тој повторно рече “Бог ќе ме спаси. Имам верба.”

                На крај – човекот се удави. 

Кога се најде пред портите на неговиот Создавател, со лутина го праша: “Имав целосна верба во тебе. Зошто ги игнорираше моите молитви и ме остави да се удавам?” Тогаш Бог му одговори: “Што мислиш кој ти ги испрати џипот, чамецот и хеликоптерот?”

Не дозволувајте верата или она што мислите дека е вера да ве заслепи и оттргне од откровенијата кои можете да ги пронајдете во другите луѓе. Пораката на Бог е една – Сакајте се! Никогаш не рече дека не треба да се облекуваме непригодно  или да се молиме точно одреден број на пати во денот. Како да ја препознаеме и разликуваме чистата вера од стереотипите кои произлегуваат од современите човечки толкувања на религијата.

 Едноставно  - чистата вера буди чувство на лубов во Вас.

 Причината поради која немате верба во одреден човек потекнува од срцето а не од умот.  Чистата вера ни овозможува да се присетиме на Бог како на извор на лубов и мир во самите нас а не како  извор на казна или страв поради тоа што не постевме во Црн петок. Едноставно, вистинската вера не прави смирени секој пати кога ја практикуваме и полни со лубов дури и кога се обидуваме да ги разбереме нештата кои ни се чинат неправедни и нелогични.

Затоа пријатели мои - Имајте верба!

Read more >>