The concentric circles

      Sometimes people forget you and hurt you unintentionally. They remember you when they need a person with whom they really want to talk with and you feel enormous gratitude when they do that, but they do not always feel when they need us. Do this make them bad persons? Of course not. They simply forget you because of everyday activities, giving too much importance to priorities that seem to be important to them. But can we judge them? We should not. Perhaps they did not have our life experiences which gifted us the wisdom to distinguish the more from the less important. They might did not have our exposure which made us realize that our decisions and actions were function of our story, that the past actually defined our actions and what we want to become, that so far we did not live in the present and were not aware about our real dream. They might haven’t yet understood that their recent story actually tells them what to do onwards and their previous experiences define their judgments, that once they become aware about this fact they can stand and start rewriting their story once again. 

         In moments like this, stories always help us learn and understand. Therefore I would like to share with you another story that was recently shared to me by an Indian high personality. I called it - The story of the concentric circles.

         In this story, human life is presented as sum of concentric circles. What is the common thing for all of them? They all have one common center, no matter their size. As the person goes through life, he draws more and more circles and every next is bigger (wider) than the previous. However, the center remains the same. Concentric circles are common for a person that lives a life of harmony. By life of harmony I don’t necessarily refer to going to bed at 9 pm waking in 5 am, avoiding wild parties, noise, bad influences.

      Life of harmony is lot more, because harmony doesn’t arise only from our adjustment to external appearances and disruptors. Harmony refers to living life managed by deep inner principles, nurturing values that don’t change on short term, which provide support and base for every new action and page in the person’s book of life. The center of the concentric circles represents these values which the person embraces. If that center is stabile and constant than the circles that arise from it will be concentric and strong. 

         That means that if the last circle that is actually the freshest and the biggest by analogy starts falling, it will be supported and stopped by the next circle from below, until it becomes able to rise again. No matter if multiple circles get unstable; there will always be a few more below that will keep them from totally collapsing, because they are fully compatible, they are shaped from the same center. If the person falls into emotional crisis the concentric circles and the strong center (system of values) will prevent the person from total moral and spiritual degrading. 

         On the other side life that is not based on principles and values, a life of flying from one spot to another and back, without long term trend of development, forces the person to define multiple centers over life. Once the center is solidifies, the person starts shaping circles around it. Very soon values change and the person forms a new center shaping new circles around it. As result, that person forms multiple circles which are not concentric and do not provide support to each other. When vibrations of life become intense the first few circles may collapse, but because the next ones are shaped by different center, they are bit away from the first ones and cannot stop them from falling. The first one fall and partly hit the next ones without being able to fully rest on them and their weight causes the second ones fall with them, which turns into chain of ramification and total hazard. The person reaches total moral degradation and refers to different values almost on a daily basis without truly focusing on one of them to take strength. He/She is in dilemma, confusion, the breakdown of the first circles lead him to the second and once he sees that there is no solid ground on them too jumps on third and so on, until it reaches the bottom. The end result is frustration because the person becomes convinced that life based on values makes no sense. There is no more trust in people and no more belief in mutual development based on learning.

         This process makes him believe that he is totally out of any kind of control that his story is fully written and determined, that there is no different end point but one given ages ago. His life experience is born from frustration and luck of power, and therefore he becomes unaware that he actually doesn’t walk the path but instead levitate the air which contain millions directions that can lead to nowhere. His story solidifies over time and he forgets that before it got carved it had to be written first.

Концентричните кругови

         Понекогаш луѓето ве забораваат, и ненамерно Ве повредуваат. Се сеќаваат на Вас кога им треба личност со која вистински сакаат да зборуваат и притоа чувствувате огромна благодарност поради нивната доверба кон Вас, но тиe не секогаш чувствуваат кога тие се ни потребни нам. Дали тоа ги прави лоши личности? Се разбира не. Тие едноставно Ве забораваат поради секојдневните активности, поради придавање на преголема важност на приоритети кои ним им изгледаат важни. Но дали можеме да ги осудиме? Во никој случај. Тие можеби ги немале нашите животни искуства кои нас не обдарија со мудроста да знаеме што е важно а што е помалку важно, нашата изложеност која не натера да сватиме дека досега  нашите одлуки и акции беа функција на нашата досегашна приказна, дека минатото всушност го дефинираше она што го правиме и што сакаме да бидеме, дека всушност не живеевме во сегашноста и не бевме свесни што е всушност нашиот сон. Тие сеуште немаат разберено дека нивната досегашна приказна им кажува што да прават, а нивните досегашни искуства ги дефинираат нивните расудувања и дека еднаш кога ќе станат свесни за таквото влијание, можат да застанат и самите да почнат да ја пишуваат својата приказна..

          Во вакви моменти, приказните секогаш ни помагаат да разбереме и да научиме. Затоа би сакал да споделам со Вас уште една приказна која неодамна беше споделена со мене. Истата ја нареков Приказната за концентричните кругови.

         Во оваа приказна човековиот живот е опишан како збир од концентрични кругови. Што е карактеристично за нив? Сите тие имаат еден заеднички центар без оглед на нивната големина. Човекот во текот на својот живот опишува повеќе кругови и секој следен е поголем од претходниот. Како и да е, центарот останува ист. Концетричните кругови се карактеристични за личноста која живее хармонизиран живот. Под хармонизиран живот не подразбирам легнување во 9 часот, станување во 5, непосетување на забави, избегнување на врева, лоши влијанија.

           Хармонизираниот живот е многу повеќе од тоа, бидејќи хармонијата не произлегува само од нашето прилагодување на надворешни појави и нарушувачи. Хармонијата се однесува на живеење на живот со принципи, негување на вредности кои на краток рок не се менуват и овозможуваат потпора и основа за секоја нова акција и страна во животната книга на личноста. Центарот на концентричните кругови всушност ги претставува вредностите и начелата според кои една личност се раководи. Доколку центарот е стабилен, тогаш опишаните кругови се концентрични и силни, односно доколку ако последниот најширок круг почне да пропаѓа тогаш тој го има за поддршка следниот круг под него кој ќе го потпре и задржи додека одново да се издигне. Без оглед на бројот на разнишани кругови, секогаш ќе постојат уште неколку останати кои ќе ги задржат од целосен пропаст, бидејќи тие се целосно компатибилни, односно се опишани од ист центар. Доколку личноста се најде во емоционална криза, концетричните кругови и статичкиот центар ќе јаспречат од целосна морална и духовна деградација.

           Од друга страна животот кој не почива врз принципи и вредности, живот на прелетување од една во друга точка и назад без тренд на развој предизвикува да личноста во текот на животот оформи повеќе центри. Во одреден период од одреден центар почнува да формира неколку кругови, но веќе наскоро вредностите се менуваат и нов центар е поставен околу кој личноста опишува нови кругови. Како резултат личноста опишува повеќе кругови кои не се концентрични односно не обезбедуваат потпора еден позади друг. Кога вибрациите на животот ќе земат замав, првите неколку кругови се рушат, но бидејќи следните се опишани од различен центар, тие се малку понастрана и неможат да ги потпрат оние кои почнуваат да пропаѓаат. Првите кругови половично паѓаат врз вторите и нивната тежина ги повлекува и нив и предизвикува и нивна пропаст. Личноста доживува морална деградација и се повикува на различни вредности речиси во секој поминат ден, без вистински да се фокусира и да црпи сила од еден од тие центри. Таа е во дилема, збунетост, пропаста на првите кругови го води кон вторите и откога ќе увиди дека ниту на нив не може да најде цврста подлога скокнува на трета точка, но секако во надолен тренд. Крајниот резултат е проследен со фрустрација бидејќи личноста станува уверена дека животот заснован на вредности е бесмислен. Нема веќе доверба во луѓето и не верува во обостран развој заснован на учење.

           Oвој процес предизвикува да личноста стане уверена дека тој/таа е надвор од секаков вид на контрола, дека неговата приказна е целосно напишана и предодредена, дека не постои различна крајна точка од она што е дадена уште од почетокот на времето. Неговото животно искуство се раѓа од фрустрација и недостиг на моќ, и поради тоа личноста станува несвесна дека не оди по цврст пат кој води до одредена дестинација туку левитира во воздухот пред милиони правци кои водат до никаде. Неговата приказна се вкаменува со текот на времето, и заборава дека пред да биде вкаменета, истата мораше претходно да биде напишана.

Read more >>

A rare story that fascinated me!!

As I count my time in India month by month, I am becoming more convinced in the sharing nature of the Indian people, and especially by what they have to share. It is told that you haven’t experienced India in its true from if you did not get the chance to talk with some of the numerous sages typical for this country. I say numerous because there are many of them only claiming to be faithful followers and voices of the ancient Hindu tradition and religion carrying the breeze of wisdom coming from the shores of the Ganges through their life of spirituality and devotion. Luckily I had a privilege to talk with a true Hare Krishna devotee who lives in a temple as fully committed servant of his tradition and religion. He has told me a story that really fascinated me and that is different from all the stories I know as Christian. This is what the story is about.

Material nature consists of the three modes--goodness, passion and ignorance. When the living entity comes in contact with nature, he becomes conditioned by these modes. One of the fascinating points is that none of these conditions is related to real spiritual realization. You will understand below...

Because the living entity is transcendental, he/she has nothing to do with this material nature. Still, because he has become conditioned by the material world, he is acting under the spell of the three modes of material nature. Because living entities have different kinds of bodies, in terms of the different aspects of nature, they are induced to act according to that nature. This is the cause of the varieties of happiness and distress. Some people are happy, others are active and some are helpless.

The mode of Goodness is first considered. The effect of developing the mode of goodness in the material world is that one becomes wiser than those otherwise conditioned. A man in the mode of goodness is not so much affected by material miseries, and he has a sense of advancement in material knowledge. This sense of happiness is due to understanding that, in the mode of goodness, one is more or less free from sinful reactions. 

However, there is a problem here. The difficulty here is that when a living entity is situated in the mode of goodness, he becomes conditioned to feel that he is advanced in knowledge and is better than others. In this way he becomes conditioned. The best examples are the scientist and philosopher. Еach of them is very proud of his knowledge, and because they generally improve their living conditions, they feel a sort of material happiness. This sense of advanced happiness in conditioned life makes them bound by the mode of goodness of material nature. As such, they are attracted toward working in the mode of goodness, and, as long as they have an attraction for working in that way, they have to take some type of body in the modes of nature. Thus there is no likelihood of liberation, or of being transferred to the spiritual world. Repeatedly one may become a philosopher, a scientist or a poet, and, repeatedly, become entangled in the same disadvantages of birth and death. But, due to the illusion of the material energy, one thinks that that sort of life is pleasant

The mode of passion is characterized by the attraction between man and woman. Woman has attraction for man, and man has attraction for woman. When the mode of passion is increased, one develops the hankering for material enjoyment. He wants to enjoy sense gratification. For sense gratification, a man in the mode of passion wants some honor in society, or in the nation, and he wants to have a happy family, with nice children, wife, and house. These are the products of the mode of passion. As long as one is chasing after these things, he has to work very hard. In order to please his wife, children and society and to keep up his prestige, one has to work. That person is never satisfied by what he has. If he has a house, then he wants a residential palace. Because he is servant of his senses, they will always ask for more. Therefore, the whole material world seems to be more or less in the mode of passion. Modern civilization is considered to be advanced in the standards of the mode of passion. Formerly, the advanced condition was considered to be in the mode of goodness. However, if there is no liberation for those in the mode of goodness, what of those who are entangled in the mode of passion

The mode of ignorance is a very peculiar qualification of the embodied soul. This mode of ignorance is the opposite of the mode of goodness. In the mode of goodness, by development of knowledge, one can understand what is what, but the mode of ignorance is just the opposite. Everyone who is influenced by the mode of ignorance becomes mad, and a madman cannot understand what is what. Instead of making advancement, one becomes degraded. Under the spell of ignorance, one cannot understand the thing as it is. For example, everyone can see that his grandfather has died, and therefore he will also die; man is mortal. 

The children that he conceives will also die. So death is sure. Still, people are madly accumulating money and working very hard all day and night, not caring for the eternal spirit. This is madness. In their madness, they are very reluctant to make advancement in spiritual understanding. Such people are very lazy. When they are invited to associate for spiritual understanding, they are not much interested. They are not even active like the man who is controlled by the mode of passion. Thus another symptom of one embedded in the mode of ignorance is that he sleeps more than is required. Six hours of sleep is sufficient, but a man in the mode of ignorance sleeps at least ten or twelve hours a day. Such a man appears to be always dejected and is addicted to intoxicants and sleeping. These are the symptoms of a person conditioned by the mode of ignorance.

A person in the mode of goodness is satisfied by his work or intellectual pursuit, just as a philosopher, scientist, or educator may be engaged in a particular field of knowledge and may be satisfied in that way. A man in the modes of passion and goodness may be engaged in fruitive activity; he owns as much as he can and spends for good causes. Sometimes he tries to open hospitals, give to charity institutions, etc. These are the signs of one in the mode of passion. And the mode of ignorance covers knowledge. In the mode of ignorance, whatever one does is neither good for him nor for anyone.

Although there are these three modes of material nature, if one is determined, he can be blessed by the mode of goodness, and, by transcending the mode of goodness, he can be situated in pure goodness, a state in which one can understand the science of God. 

I have to say that I got a real element of surprise from this story. So far I used to think that proficient knowledge capable of changing the world is a mean of achieving spirituality and liberation. Apparently not. Good luck Blaze, you still have a long way to go.....

*              *                   *

РЕТКА ПРИКАЗНА КОЈА МЕ ФАСЦИНИРА!!

Како што поминувам се повеќе време во Индија, месец по месец, станувам се поубеден во природата на споделување карактеристична за Индискиот народ, а посебно од она што имаат да го споделат. Од поодамна е речено дека вистински ја немате искусено Индија се додека не добиете шанса да разговарате и да поминете време со некој од бројните Индиски мудреци, свештени лица кои се типични за оваа земја. Велам бројни бидејќи постојат многу кои само тврдат дека се верни следбеници на античката Хинди традиција и религија носејќи го ветрот на мудроста кој дува од бреговите на светиот Ганг, преку нивниот живот на калуѓерство и апстинизам. За среќа имав привилегија да разговарам со еден вистински харе Кришна калуѓер кој живее испоснички живот во храм, целосно посветен на традицијата и религијата.  Тој меѓу останатото ми раскажа една приказна која навистина ме фасцинира и која е различна од сите останати приказни кои ги имам слушнато како Христијанин. Подолу следува приказната...

Материјалната природа се состои од три состојби/наклонетости – добродетелство, страст и игноранство. Кога живото суштество доаѓа во контакт со природата тој станува условен од овие 3 состојби. клучната поента лежи во тоа што ниту една од овие состојби не е врзана со целосно духовно просветлување и реализација. Продолжете понатаму.

Бидејќи живото суштество е трансцедентално, тој/таа немаат никаква условеност и зависност од ова материјална природа. Како и да е, поради тоа што после раѓањето човекот станува условен од материјалниот свет, неговите реакции и избори претставуаат функција на овие три влијаниja на материјалната природа. Бидејќи живите суштества имаат различни тела од аспект на различни аспекти на природата, тие се принудени да делуваат во согласност со таа природа. Ова претставува изворот на големиот спектар на варијации на среќа и тага кои постојат во денешниот модерен свет. Некои се среќни, некои се активни а некои се беспомошни.

Првата состојба е состојбата на добродетелство. Ефектот од развивање на ова состојба во материјалниот свет е тоа што лицето е помудро од оние кои се условени од останатите 2 состојби. Личноста која се наоѓа во состојба на добродетелство не е многу погодена од материјалните мизерии и истата има чувство на напредок во материјалното знаење. Чувството на среќа кај овие луѓе произлегува од сознанието дека во оваа состојба тој/таа е повеќе или помалку слободен од нечисти реакции.

Како и да е овде постои еден проблем. Проблемот лежи во тоа што кога личноста е позиционирана во состојбата на добродетелство, истата е условена да мисли и чувствува дека неговото знаење е напредно и дека нејзиното знаење подобро од она на останатите во светот. На овој начин, и овие личности стануваат условени. Најдобар пример за оваа состојба се научниците и филозофите – секој од нив е толку горд на своето знаење и поради тоа што ваквото знаење им овозможува подобрување на нивните материјални животи, нивната среќа е всушност материјална среќа.  Ова напредно чувство на среќа во живот кој е сепак условен ги прави врзани за состојбата на добродетелество во материјалната природа. Како такви тие се повеќе привлечени да работат во состојбата на добродетелство и се додека се чувствуваат привлечени и зависни да работат во оваа состојба тие мораат да земат одредена форма на тело од различните кои се на располагање во природата. Поради тоа ниту овде не станува збор за ослободување и разбирање и припаѓање во духовниот свет. Личноста може да стане поет, филозоф научник и истовремено да биде заплеткан во истите недостатоци на циклусот живот-смрт. Поради илузијата на материјална енергија, ваквата личност мисли дека ваквиот начин на живот е благороден и продуховен. 

Состојбата на страст е окарактеризирана преку привлечноста која се јавува меѓу мажот и жената. Мажот е привлечен од жената и жената е привлечена од мажот. Кога состојбата на страст е изразита, личнота добива копнеж за материјална удобност и уживање. Таа личност сака да ужива целосно задоволување на сетилата. Поради ваквата склоност човекот кој се наоѓа во состојба на страст сака да ужива чест во општеството или нацијата и сака да има среќна фамилија со фини деца, жена и куќа. Ова претставува аутпутот на состојбата на страст. Се додека личноста ги брка овие работи, истата мора да работи напорно. За да ги задоволи своите деца жена и општество мора да рабoти напорно. Таквата личност никогаш не е задоволна. Доколку има куќа ќе бара палата. Незадоволството произлегува од таму што тој таа е слуга на своите сетила, а тие акумулираат се. Сетилата никогаш не можат да бидат задоволени. Токму поради ова, целиот материјален свет генерерално е во состојба на страст. Денешната модерна цивилизација се смета дека е напредна во стандардите типични за состојбата на страст. Претходно за напредна состојба се сметаше состојбата на добродетелство. Секако доколку нема вистинско духовно ослободување за оние кои се во состојба на добродетелство, тогаш нема потреба да се дискутира ова за оние кои се во состојба на страст. 

Состојбата на игнорантност е типична карактеристика за душата која е заробена во телото. Ова состојба е спротивна од состојбата на добродетелство. Во состојбата на добродетелство, преку развојот на знаењето, личноста може да разбере што е што, но во состојбата на игнорантство ова е сосема спротивно. Секој кој е под влијание на ова состојба полудува, а лудакот не може да разбере што е што. Наместо да оствари напредок, личноста се деградира. Личноста која се наоѓа во ова влијание не може да ги разбере работите во нивната суштина. На пример секој може да види дека дедото на таа личност е починат и дека истотака и тој ќе почине еден ден, дека човекот е смртник. Децата кои ќе ги зачне истотака ќе починат. Од овде факт е дека смртта е дефинитивна. И покрај тоа луѓето вртоглаво се обидуваат да акумулираат богатство и работат напорно ден и ноќ без да се грижат за вечниот дух. Ова претставува лудост. Во ваквата налудничава состојба, личноста не е склона да направи напредок во духовното знаење. Таквите луѓе се впрочем мрзливи. Кога се поканети да учествуваат во собири за духовно разбирање и дискусии тие се незаинтересирани. Тие дури не се ни активни како оние кои се во состојбата на страст. Од овде произлегува уште еден симптом типичен за личноста која е заробена во игноранството, а тоа е потребата за спиење подолго од она што е потребно. За нормален развој, потребни се 6 часа сон, но овие личности спијат многу повеќе, најмалку 10 или 12 часови дневно. Тие вообичаено се зависни од наркотици и спиење. Ова се симптомите на личност која е условена од состојбата на игнорантност. 

Личноста во состојба на добродетелство се чувствува задоволна од неговата работа или интелектуална стимулираност и само само како филозоф научник или образувач би можел да биде инволвиран во одредена област на знаење и да биде задоволен на овој начин. Личност во состојба на страст може да биде инволвиран во плодоносни активности, поседува колку што може да поседува и може да троши и за добротворни цели. Понекогаш се обидува да отвори болница, да донира во фондации итн. Ова се симптомите за ваквата состојба. Состојбата на игнорантност го фрла во сенка знаењето. Во оваа состојба личноста не е добра ниту за себе ниту за другите. Личноста во одреден момент може да биде само во една од трите состојби. Кога е во состојба на добродетелство, останатите состојби се потиснати. Истото е случај и со друите состојби. 

И покрај тоа што постојат овие 3 состојби, доколку личноста е решителна може дури и да ја надмине состојбата на добродетелство и   да премине во состојба на чисто добродетелство,состојба за која се смета дека лицето ја разбира науката на Бог.

Морам да признаам дека добив вистински елемент на изненадување од приказната погоре. Досега мислев дека напредното знаење кое е способно да го промени светот е средство за постогнување на продуховеност и ослободување. Изгледа не е така. Со среќа Блаже, сеуште имаш долг пат за патување...

Read more >>

The Epitaph of the Immortal

One morning as the earth was rejuvenating from the night rain and the rainbow was reflecting from the eyes of the deer, the Immortal decided to put an end to everything. Therefore he decided to write his epitaph convinced that he owes at least that much to the world. His words shivered the waters of the river and dried the morning dew from leafs. For the first time in his immortality, he had the power to end everything. These were his words…

“I have tried to travel and to experience as much as possible in order to learn about people, to understand them. On my way, I ran into dried cracked earth and into deep waters which were masked with the veil of the gentle green fog, willing to consume and sink every newcomer who follows his way and comes by. I have also walked through soft green grass that massaged my feet whose skin was becoming more and more insensitive and rigid even to the gentlest touch of a friend.  The moments I was walking the soft grass were the most precious. They made all moments of battle with dry deserts and deep swamps I’ve done on my way seem insignificant and almost like they never existed.

Not so long ago in my period of immortality, I was offered and elixir which will temporarily make me mortal giving me an opportunity and choice to do something that I would have done if I was mortal. Something by which I would hurt myself deadly and thus end my life as an immortal, or something that will additionally help me to understand people, the ways and the reason that made exactly these people go through my life. By some accidental coincidence, that was also the time when I was going through the same ritual of connection with another rare personality in my life. At that time I was in the final stage of the cycle – Introducing→Love ready for sacrifice→Saturation→Leaving. That was actually the cycle of the other personalities that connected with me during time, not mine. I was always the compromised side, just giving and not daring to ask, depending on the ability of others to give love. I have spent this cycle many times already during my immortality. But this time it was more than that. This time the personality was too special, Love ready to sacrifice was too great and I was unable to understand how I managed to inhale so much into my heart. It was more than I was used to. I felt more exhausted than ever.

I have already had made my decision to take the poison in order to be able to end my immortal life during the short time of mortality. But something happened that day. That day I have tasted the holy food of the goods that were worshiped by that new personality. The aim of that food was to be first offered to the gods and then consummated by people. This ritual was not my ritual and the gods were not my Gods, but they were God of the personalities I deeply appreciate. Because of this I could not afford my self to be impure by the posion on that day. I just love them so much. That is how I always was. People were always more beloved for me than Gods, despite their imperfection, despise their absence when I needed the, despite their actions and arrows of pain.

I have also gifted my soul previously to special personalities that were placed on my path. I was just condemned and blessed to do that over and over again. I was also previously wounded by their arrows of pain. I also wanted to end this path. But I couldn’t. Immortality was the gift and the curse from which I was not able to get liberated. I have been through this cycle many times before, wondering what I am supposed to learn. The pain was becoming greater with every Kaspian that went through my life. So many times I wished to disappear from this reality at least just for a while, to sleep a few days or even a month, and to wake up to see if something has changed. But I couldn’t. A mystery force always kept me awake. It didn’t allow me to sleep, it didn’t allow me to die, and it didn’t allow me to fall sick. I was condemned to eternal presence, to be always here, to be the biggest witness of my pain, without having anyone to share it with.

The personality was not perfect. But it made me look back into the key turning points in my life, and to see where the pain comes from. I was willing to search for the source of the Light once again. I have managed to find it. The Moon was there also, but as pure and innocent as she was, she gave space for the rain to fall, a rain that was waited for so long. No matter, that the new person was preparing to leave in accordance with the last stage of the cycle, I have learned the true way of а deepest appreciation for a human being. As an award I gain mortality.

And now I am ready to leave…"

 *                        *                         *

Епитафот на бесмртникот

Едно утро додека земјата се подмладуваше од вечерниот дожд и виножитото се рефлектираше од очите на еленот, Бесмртникот реши да стави крај на сẻ. Поради тоа реши да го напише својот епитаф верувајќи дека барем толку му должи на светот. Неговите зборови ги затреперија водите на реката и ги исушија капките утринска роса од лисјата. За прв пат во неговата бесмртност, тој имаше моќ да прекине сẻ.

“Се обидував да патувам и да поминам колку што можев повеќе за да научам за луѓето, да се обидам да ги разберам. По патот налетав на сува испукана земја но и на длабоки води кои беа маскирани во превезот на нежната магла, желна да го голтне и потоне секој новодојденец кој го следи својот пат. Чекорев истотака и по зелена трева која ми ги масираше стапалата чија што кожа стануваше се покрута и побесчуствителна дури и на најнежниот пријателски допир. Моментите кога чекорев по зелената трева беа најскапоцени. Тие правеа сите моменти на борба со сувите пустини и длабоките мочуришта на кои наидував по патот да изгледаат безначајни и речиси како да не постоеа.

Во еден неодамнешен период од мојата бесмртност ми беше понуден еликсир, отров, кој привремено ќе ме направи смртник, давајќи ми можност и избор да направам нешто кое би го направил доколку би бил  обичен смртник. Нешто со кое смртно ќе се повредам самиот себеси и ќе го скратам својот живот во тој краткротраен период на смртност, или нешто со кое дополнително ќе се обидам да ги разберам луѓето, начините и причините поради кои токму тие поминуваа низ мојот живот. По некоја несреќна случајност, тоа време беше времето кога го минував истиот ритуал на поврзување со уште една ретка и специјална личност која се најде во мојот живот. Тоа беше времето кога бев во финалната фаза од циклусот Запознавање – Лубов спремна на жртвување – Заситување – Заминување од мојот живот. Ова всушност не беше мој циклус туку цуклус на другата личност во мојот живот. Јас отсекогаш бев страната која го живее компромисот даден од другата личност, страната која само дава без да се осмели да побара, зависна од спосoбноста на другата страна да дава лубов. Веќе го поминав тој циклус на страдање повеќепати во својот бесмртен живот. Но овој пат беше повеќе од тоа. Овој пат личнота беше премногу специјална. Лубовта спремна на жртвување беше преголема  и не можев да разберам како успеав толку да ја акумулирам во моето срце. Таа беше поголема од било кога. Се чувствував повеќе исцрпено од било кога.

Решив да го земам отровот, но се предомислив поради тоа што тој ден претходно ја вкусив храната на боговите, чија намена беше прво да биде понудена на боговите а потоа да биде консумирана од луѓето. Овој ритуал всушност не беше мој ритуал а боговите не беа мои богови, но беа богови на луѓето кои длабоко ги сакам, беа богови на таа личност, па поради тоа неможев да си го дозволам да бидам нечист, барем не на тој ден. Едноставно премногу ги сакав. Тоа отсекогаш функционираше така кај мене. Луѓето отсекогаш ми беа подраги од боговите, и покрај нивната несовршеност, и покрај нивната отсутност, и покрај нивните постапки и стрели.

И претходно ја подарував својата душа на посебни личности кои беа ставени на мојот пат... Едноставно бев осуден но и благословен да го правам тоа. И претходно бев рануван од нивните стрели. И  претходно посакував да заврши, да прекинам со овој пат. Но не можев. Бесмртноста беше дарот и клетвата од која не можев да се ослободам. Повеќепати поминував низ истото, прашувајќи се што е тоа што требаше да го научам. Болката беше се поголема при секоја поминат Каспијан во мојот живот. Посакував барем неколку дена да исчезнам од ова реалност, да заспијам неколку дена или цел месец, за да потоа видам дали нешто се променило. Но не можев. Таинствената сила постојано ме држеше буден. Не ми дозволуваше да заспијам, не ми дозволуваше да умрам, не му дозволуваше да се разболам. Бев осуден постојано да бидам тука да бидам присутен, самиот јас да бидам најголемиот сведок за својата болка без да постои никој друг со кој би можел да ја споделам.

Таа личност не беше совршена. Но успеа да ме натера да погледнам назад во клучните пресвртни точки во мојот живот и да видам од каде потекнува болката.  Станав подготвен повторно да го барам изворот на Светлината. Успеав да го најдам. Таму беше и Месечината, но со целата нејзина чистота и невиност, му го отстапи местото на дождот за да заврне, дожд кој беше посакуван и очекуван толку долго. Без разлика на тоа што таа личност се подготвуваше да замине во согласнот со последната фаза од циклусот, јас веќе го научив вистинскиот начин за најдлабоко почитување на една човечка личност. Како награда, 

се стекнав со смртност.

... И сега подтотвен сум да заминам..."

Read more >>