I want to use this moment, this
word island to which I accidentally arrived, and from whom an amazing inspiration
has arisen, that reminded me of the part of the human essence that must not be
forgotten. I want to use this moment to ask a question which has been aging
inside me long ago, but which did not want to be asked unless it is based on
little bit of logic, if the following explanation can be called logic at all. A
question whose words have been forming gradually and which no matter what, must
not be asked before the right time. A question whose emotions are so strong that we simply cannot order when to appear and when to disappear.
I want to ask the following
question:
What does Love make to the human being?
While reasoning this question,
simultaneously I was thinking whether Love does exist within other creatures except
people. Of course it does. But when it comes to them, thinks seem to be simpler,
like they have a simpler version of Love, of the way they understand and live
Love. However this is not the case with the human being. For us, Love seems to
come from a source, a universe whose understanding takes a whole human
lifetime. Maybe the Love itself is the source; I cannot make a definite
conclusion. But what I don’t know whether I will be fully able to understand someday is
the effect that Love have upon the human being. In order to penetrate this
effect, we need to go back in the early stages of a human life, and to notice
where the main changes occur, where is the milestone when the man gives up what
he is in order to embrace Love.
As childred we are dominated by one
key emotion. It is not Love. It is POWER. During our youngest age, there is no
such things as barriers and unconquerable landscapes for us. During our childhood, we are convinced that we can do anything. This mindset makes us strong,
young, best looking. Our skin is fresh and clear, the spark in our eyes is
larger than ever. The spark of Power.
As we grow, something changes
around us and inside us. We discover Love. We discover the rich specter of
emotions Love can give us. We connect our world with the world of the person we
love and we become One.
What happens meanwhile?
We loose the key thing that defined us
during our childhood. We loose our POWER. We are no longer convinced we can do
anything. Our vigor decreases, the
energy is not that fluid as it used to be. We become addicted. Addicted from
Love, addicted by what our Beloved one gives us. We are not powerful anymore. We are
not invincible anymore. We are not able to step the challenges with the same enthusiasm
as before. We become vulnerable. We become incapable to move forward without the Love that we hope
the other person will inject in us. Earlier we didn’t need an approval or
strong support in order to conquer the world.
Now we are weak. Love is the only thing we know about, the only food.
We start aging. Our skin is not
that fresh and light. The spark in our eyes diminishes. We become mortals. Vigor
and enthusiasm disappear. We need approval from the Loved one. We need her to
be with us always, to feed us with her Love, to feed from that person. We
become parasites. We desperately need the juice of Love. We wrap ourselves around the other person and
we never want to leave it. We start to suffocate her. The world around us
becomes cold because we are not already there to warm it with our flares, with
the fire in our heart while we pursue our dreams. The beloved One is the only
source of energy and heat. We consume her completely. She becomes weaker. She
is no longer able to survive because she is doing the exact same thing as we
do. She didn’t make us face with what we were doing, with the consequences of
our actions because she seemed to be proud of our addiction towards her. We made her feel divine, but she forgot that
she, just like us is not a God, is not the source of Love, but merely another
channel through which the Love flows.
Why does Love make human vulnerable
and imperfect?
Because as it is, human always
decides to choose Love since the very first moment he is put in front of that
test. Because of our tendency to get closer to our Creator, because He is Love.
I understand the supreme limits that
can be reached through Love, the new conditions of human existence, the closure
we can get to Him. What I hope to understand someday is the following: Why
does God give is Power at the beginning, the ability to stop at nothing and to
change the world, and later He takes power from us and gives is Love instead,
so that we become unable to truly change the world and He remains the only one with that
power. Why he made us Love the way we Love now?
Every question has an answer that
awaits to be given. I sure hope that a human lifetime will be sufficient
to be honored and blessed with the
Wisdom.
Прашањето е конечно поставено.
Сакам да го искористам овој момент,
овој остров на зборови на кој случајно стигнав и од кој произлезе неверојатна
инспирација која ме потсети на еден дел од
човечката суштина кој не смее да биде заборавен. Сакам да го искористам
овој момент за да го поставам прашањето кое уште од одамна зрееше во мене, но
кое не сакаше да биде поставено се додека не се базира барем малку на логика,
ако воопшто може да се нарече логика. Прашање чии зборови се формираа постапно
и кое никако не дозволуваше да биде поставено пред време, чии емоции се толку
силни што едноставно не можеме да им наредиме кога да се појават а кога да
исчезнат.
Сакам да го поставам следново
прашање:
Што му прави љубовта
на човечкото суштество?
Резонирајќи го ова прашање
истовремено размислував и дали љубовта освен кај луѓето постои и кај останатите
живи суштества. Секако дека постои. Но кај нив изгледа дека работите се
поедноставени, како да тие имаат поедноставена верзија на љубовта, на начинот
на кој ја разбираат и начинот на кој ја применуваат. Но ова не е случај кај
човечкото суштество. Кај нас љубовта како да доаѓа од еден извор, од еден
универзум за кој е потребен еден цел човечки живот да го разбереме. Можеби самата лубов е тој
извор, тешко можам да донесам дефинитивен заклучок. Но она што не знам дали ќе
можам некогаш да го разберам е ефектот кој љубовта го има врз човечкото
суштество. За да го разбереме тој ефект, потребно ќе биде да се вратиме назад
во раните фази на еден човечки живот и да видиме каде настануваат промените,
каде е клучниот пресвртен момент кога човекот се откажува од она што моментално
е, за да ја прифати љубовта...
Како
деца кај нас доминира една особина, една клучна емоција. Тоа не е љубовта. Тоа е МОЌТА. Во нашите најмлади години за нас не постојат бариери и несовладливи
простори. Како деца уверени сме дека можеме да постигнеме сѐ. Ваквиот ментален
склоп нѐ прави силни, млади, во овој период изгледаме најубаво, нашата кожа е
свежа и чиста, искрата во нашите очи е поголема од кога било.
Како што
растеме, нешто почнува да се менува околу нас и во нас. Ја запознаваме љубовта.
Го осознаваме богатиот спектар на емоции кои лубовта може да ни го понуди . Го
поврзуваме нашиот свет со личноста која ја љубиме и чувствуваме дека стануваме
едно.
Што се случува
притоа?
Го губиме она клучното кое не
окарактеризуваше како деца. Ја губиме
нашата моќ. Повеќе не сме уверени дека можеме да постигнеме сѐ. Нашиот полет се
намалува, енергијата не е веќе толку течна. Почнуваме да стануваме зависни.
Зависни од љубовта, зависни од она што ни го дава другата личност. Веќе не сме
моќни. Не сме непобедливи. Не сме во можност сами да чекориме низ предизвиците
со толкав полет и ентузијазам како порано. Стануваме ранливи. Стануваме
неспособни самите да продолжиме понатаму без љубовта која се надеваме дека другата личност ќе ја
инјектира во нас. Порано не ни беше потребно нечие одобрување или поддршка за
да го освоиме светот. Сега веќе сме слаби. Љубовта е единственото за кое
знаеме, единствената храна.
Почнуваме да старееме. Нашата кожа
веќе не е толку светла и свежа. Сјајот во нашите очи се намалува. Стануваме смртници. Полетноста и
иницијативноста исчезнуваат. Потребно ни е одобрение од саканата личност.
Потребна ни е нејзината поддршка. Потребно ни е постојано да биде со нас, да не
храни со нејзината лубов, да се храниме од таа личност. Стануваме паразити.
Очајно ни е потребен сокот на љубовта. Целосно се обвиткуваме околу другата
личност и не сакаме никогаш да ја напуштиме, никогаш да не се одделиме од неа.
Почнуваме да ја задушуваме. Светот околу нас станува студен бидејќи нѐ нема
веќе нас да го грееме со нашиот пламен и со жарта во нашето срце која тлееше
додека ги бркаме нашите соништа. Саканата
личност ни е единствен извор на топлина и енергија. Ја консумираме целосно. Таа
почнува да слабее. Веќе не е способна да преживее бидејќи и таа го направи
истото како нас. Но таа не нѐ натера навреме да се соочиме со она што го правиме, со
последиците од нашите дејства, бидејќи таа беше Горда на нашата зависност од
неа. Ја правевме да се чувствува божествено, но притоа заборави дека и таа како нас, не е Бог, не е
извор на љубовта, туку само уште еден канал преку кој дотекува љубовта.
Зошто љубовта го прави човекот ранлив и несовршен?
Бидејќи таква каква што е, човекот
речиси секогаш одлучува да ја избере љубовта уште од првиот момент кога е
ставен пред тој тест. Поради нашата склоност да се доближевме кон нашиот создател, бидејќи од Него доаѓа љубовта,
самиот тој е лубов. Ги разбирам возвишените граници до кои може да не однесе љубовта,
новите состојби на човековото постоење, блискоста што може да ни ја даде кон
Него. Она што се надевам дека некогаш ќе го разберам е следното. Зошто Бог на
почетокот ни ја даде моќта, способноста да не застанеме пред ништо и да го
промениме светот а потоа ни ја зема и ни дава лубов за замена за да тој биде
единствениот кој суштински може да го промени светот. Зошто избра за нас да
бидеме ранливи наместо да создаваме? Зошто не направи да љубиме на начинот на кој љубиме сега?
Секое прашање поседува одговор кој
чека да биде даден. Искрено се надевам дека за времетраење од еден човечки
живот, ќе бидам почестен и удостоен со таа Мудрост.
