One morning as the earth was
rejuvenating from the night rain and the rainbow was reflecting from the eyes
of the deer, the Immortal decided to put an end to everything. Therefore he
decided to write his epitaph convinced that he owes at least that much to the
world. His words shivered the waters of the river and dried the morning dew
from leafs. For the first time in his immortality, he had the power to end
everything. These were his words…
“I have tried to travel and to experience as much as possible in order to
learn about people, to understand them. On my way, I ran into dried cracked
earth and into deep waters which were masked with the veil of the gentle green
fog, willing to consume and sink every newcomer who follows his way and comes
by. I have also walked through soft green grass that massaged my feet whose
skin was becoming more and more insensitive and rigid even to the gentlest
touch of a friend. The moments I was
walking the soft grass were the most precious. They made all moments of battle
with dry deserts and deep swamps I’ve done on my way seem insignificant and
almost like they never existed.
Not so long ago in my period of immortality, I was offered and elixir which
will temporarily make me mortal giving me an opportunity and choice to do
something that I would have done if I was mortal. Something by which I would
hurt myself deadly and thus end my life as an immortal, or something that will additionally
help me to understand people, the ways and the reason that made exactly these
people go through my life. By some accidental coincidence, that was also the
time when I was going through the same ritual of connection with another rare
personality in my life. At that time I was in the final stage of the cycle –
Introducing→Love ready for
sacrifice→Saturation→Leaving. That was actually the cycle of the other personalities that
connected with me during time, not mine. I was always the compromised side, just
giving and not daring to ask, depending on the ability of others to give love.
I have spent this cycle many times already during my immortality. But this time it was
more than that. This time the personality was too special, Love ready to
sacrifice was too great and I was unable to understand how I managed to inhale
so much into my heart. It was more than I was used to. I felt more exhausted than
ever.
I have already had made my decision to take the poison in order to be
able to end my immortal life during the short time of mortality. But something
happened that day. That day I have tasted the holy food of the goods that were
worshiped by that new personality. The aim of that food was to be first offered
to the gods and then consummated by people. This ritual was not my ritual and
the gods were not my Gods, but they were God of the personalities I deeply
appreciate. Because of this I could not afford my self to be impure by the
posion on that day. I just love them so much. That is how I always was. People were
always more beloved for me than Gods, despite their imperfection, despise their
absence when I needed the, despite their actions and arrows of pain.
I have also gifted my soul previously to special personalities that were
placed on my path. I was just condemned and blessed to do that over and over
again. I was also previously wounded by their arrows of pain. I also wanted to
end this path. But I couldn’t. Immortality was the gift and the curse from
which I was not able to get liberated. I have been through this cycle many
times before, wondering what I am supposed to learn. The pain was becoming
greater with every Kaspian that went through my life. So many times I wished to
disappear from this reality at least just for a while, to sleep a few days or
even a month, and to wake up to see if something has changed. But I couldn’t. A
mystery force always kept me awake. It didn’t allow me to sleep, it didn’t
allow me to die, and it didn’t allow me to fall sick. I was condemned to
eternal presence, to be always here, to be the biggest witness of my pain,
without having anyone to share it with.
The personality was not perfect. But it made me look back into the key
turning points in my life, and to see where the pain comes from. I was willing
to search for the source of the Light once again. I have managed to find it.
The Moon was there also, but as pure and innocent as she was, she gave space
for the rain to fall, a rain that was waited for so long. No matter, that the
new person was preparing to leave in accordance with the last stage of the
cycle, I have learned the true way of а deepest appreciation for a human being. As an award I gain mortality.
And now I am ready to leave…"
* * *
Епитафот на бесмртникот
Едно утро додека
земјата се подмладуваше од вечерниот дожд и виножитото се рефлектираше од очите
на еленот, Бесмртникот реши да стави крај на сẻ. Поради тоа
реши да го напише својот епитаф верувајќи дека барем толку му должи на светот.
Неговите зборови ги затреперија водите на реката и ги исушија капките утринска
роса од лисјата. За прв пат во неговата бесмртност, тој имаше моќ да прекине сẻ.
“Се обидував да
патувам и да поминам колку што можев повеќе за да научам за луѓето, да се
обидам да ги разберам. По патот налетав на сува испукана земја но и на длабоки
води кои беа маскирани во превезот на нежната магла, желна да го голтне и
потоне секој новодојденец кој го следи својот пат. Чекорев истотака и по зелена
трева која ми ги масираше стапалата чија што кожа стануваше се покрута и
побесчуствителна дури и на најнежниот пријателски допир. Моментите кога чекорев
по зелената трева беа најскапоцени. Тие правеа сите моменти на борба со сувите
пустини и длабоките мочуришта на кои наидував по патот да изгледаат безначајни
и речиси како да не постоеа.
Во еден неодамнешен период од мојата
бесмртност ми беше понуден еликсир, отров, кој привремено ќе ме направи смртник,
давајќи ми можност и избор да направам нешто кое би го направил доколку би бил обичен смртник. Нешто со кое смртно ќе се
повредам самиот себеси и ќе го скратам својот живот во тој краткротраен период
на смртност, или нешто со кое дополнително ќе се обидам да ги разберам луѓето,
начините и причините поради кои токму тие поминуваа низ мојот живот. По некоја
несреќна случајност, тоа време беше времето кога го минував истиот ритуал на
поврзување со уште една ретка и специјална личност која се најде во мојот живот.
Тоа беше времето кога бев во финалната фаза од циклусот Запознавање – Лубов
спремна на жртвување – Заситување – Заминување од мојот живот. Ова
всушност не беше мој циклус туку цуклус на другата личност во мојот живот. Јас
отсекогаш бев страната која го живее компромисот даден од другата личност,
страната која само дава без да се осмели да побара, зависна од спосoбноста на
другата страна да дава лубов. Веќе го поминав тој циклус на страдање повеќепати
во својот бесмртен живот. Но овој пат беше повеќе од тоа. Овој пат личнота беше
премногу специјална. Лубовта спремна на жртвување беше преголема и не можев да разберам како успеав толку да ја
акумулирам во моето срце. Таа беше поголема од било кога. Се чувствував повеќе
исцрпено од било кога.
Решив да го земам отровот, но се
предомислив поради тоа што тој ден претходно ја вкусив храната на боговите,
чија намена беше прво да биде понудена на боговите а потоа да биде консумирана
од луѓето. Овој ритуал всушност не беше мој ритуал а боговите не беа мои
богови, но беа богови на луѓето кои длабоко ги сакам, беа богови на таа
личност, па поради тоа неможев да си го дозволам да бидам нечист, барем не на
тој ден. Едноставно премногу ги сакав. Тоа отсекогаш функционираше така кај
мене. Луѓето отсекогаш ми беа подраги од боговите, и покрај нивната
несовршеност, и покрај нивната отсутност, и покрај нивните постапки и стрели.
И претходно ја подарував својата душа на
посебни личности кои беа ставени на мојот пат... Едноставно бев осуден но и
благословен да го правам тоа. И претходно бев рануван од нивните стрели. И претходно посакував да заврши, да прекинам со
овој пат. Но не можев. Бесмртноста беше дарот и клетвата од која не можев да се
ослободам. Повеќепати поминував низ истото, прашувајќи се што е тоа што требаше
да го научам. Болката беше се поголема при секоја поминат Каспијан во мојот
живот. Посакував барем неколку дена да исчезнам од ова реалност, да заспијам
неколку дена или цел месец, за да потоа видам дали нешто се променило. Но не
можев. Таинствената сила постојано ме држеше буден. Не ми дозволуваше да заспијам,
не ми дозволуваше да умрам, не му дозволуваше да се разболам. Бев осуден
постојано да бидам тука да бидам присутен, самиот јас да бидам најголемиот
сведок за својата болка без да постои никој друг со кој би можел да ја споделам.
Таа личност не беше совршена. Но успеа
да ме натера да погледнам назад во клучните пресвртни точки во мојот живот и да
видам од каде потекнува болката. Станав
подготвен повторно да го барам изворот на Светлината. Успеав да го најдам. Таму
беше и Месечината, но со целата нејзина чистота и невиност, му го отстапи
местото на дождот за да заврне, дожд кој беше посакуван и очекуван толку долго.
Без разлика на тоа што таа личност се подготвуваше да замине во согласнот со
последната фаза од циклусот, јас веќе го научив вистинскиот начин за
најдлабоко почитување на една човечка личност. Како награда,
се стекнав со
смртност.
... И сега подтотвен сум да заминам..."
