They penetrate its way through sunless seas, lifeless rivers, roads full with pieces of broken dreams, without loosing their path and without forgetting their destination.
Without forgetting you!
Why?
Because you are lost!
Because you are blown away most of the time! And you are not asked for approval.
Because you forget to make true friendships. Because you forget how to be the moment when the other person will wish to rely on you as well as to be the shoulder where she can rely upon.
Because you forget that even the shyiest person in the World carries enormous amount of energy inside herself, and desire to dance, to connect with God, despite that the averageness of this ignorant world had forced him/her to supress this pure impulse deep inside and to give up from important part of himself.
Because you forget that phusically neglected passenger is in fact a person touched by God that has decided to embrace the roads of the World, for a reason greater than himself and greater from what is called quest for knowledge. That he had been told to seek and collect the gift and burdens which ideally from the beginning of the time were supposed to belong to everyone equally, before the Lost ones decided to give up from them and to start levitating inside an endless void.
Because you forget that everyone no matter the glare from his shield by which he tries to distract your eyes needs pure love, care, sincerity, brother, sister a chance to believe again.
That is why the winds are born from the sigh of God. That is why rains are created from His eyes. To refresh you, purify you and remind you that you also need him and the person that is closest to you at this moment. To remind you that even if there is no one else, even if the light is still trying to be born, you have to be the first ones to try, and to suffer if necessary. Because the way things seem to be, while we suffer we seem to be closer to God than ever. I say the way things seem to be, because I also walk this long road, hoping that one day I will manage to understand, to learn and maybe to rest permanently.
* * *
Моментот кога забораваме
Го пробиваат својот пат преку бесветлински мориња, бесживотни реки, патишта натрупани со скршени соништа без да ја изгубат својата патека и без да ја заборават својата цел.
Без да те заборават тебе.
Зошто?
Поради тоа што си изгубен.
Поради тоа што си оддуван во една во друга страна цело време. И не е побарано одобрување за тоа од твоја страна
Поради тоа што забораваш да формираш вистински пријателства. Поради тоа што забораваш како да бидеш моментот кога другата личност ќе може да се потпре на тебе како и самата подлога на која ќе може да го направи тоа.
Поради тоа што забораваш дека и најсрамежливата личност во себе носи огромна енергија и желба да танцува и да се поврзе со Бог и покрај тоа што просечноста на овој игнорантен свет ја натера да го потисне овој чист нагон во себе и да се откаже од дел од себеси.
Поради тоа што забораваш дека физички запоставениот патник е всушност лице допрено од Бог кое решило да ги прегрне патиштата на светот од причина поголема од самиот него и поголема од она што се нарекува знаење. Дека нему всушност му е речено да ги бара и собира даровите и товарите кои идеално од почетокот на времето требаше да им припаѓаат подеднакво на сите пред оние Изгубените да се откажат од нив и да почнат да левитираат во бесконечна празнина.
Поради тоа што забораваш дека секој без оглед на отјсајот на оклопот со кој се обидува да ги заслепи твоите очи му е потребна чиста лубов, искреност, грижа, брат, сестра, шанса повторно да верува.
Затоа се раѓаат ветровите од воздишките на Бог. Затоа се создаваат дождовите од Неговите очи. За да Ве освежат прочистат и потсетат дека и Вие сте му потребни нему и на оној најблискито до Вас во овој момент. Да Ве потсетат дека дури и ако нема никој друг, дури и ако светлината сеуште се обидува да се роди, Вие мората да почнете први да се обидете и да страдате доколку е потребно. Бидејќи како што изгледа, кога страдаме тогаш сме најблиску до Бог. Велам можеби бидејќи и самиот го чекорам овој долг пат надевајќи се дека еден ден можеби ќе успеам да разберам, да научам и можеби трајно да се одморам.
