We wake up one
morning, trying to recall some weard dreams we had last night. But somehow, we
are unable to, so the same minute while the brain tries to reactivate our body,
we start entering the same mental phases as the yesterday morning. We go to the
bathroom and do the common morning beautifying. After we finish this, we enter
into the next stage of our mental schedule, the stage in which every 50 years old person gets the first
dosage of pride in the upcoming new day. The pride because of the
fact that he is 50 years old.
Behind that
person lie 50 proud years. They give him a feel of greatness, a feeling that he
has created a lot, that the recognition from the society is the least he is
supposed to receive. He feels that he had created the road on which his children and the future generation should walk on. His pride grows almost every additional
year, and he further thinks that he had created a lot, that the future of the
future generation had been poured by his arms.
Most of us focus
on creation and focus our creative energy during a period of time, but at
certain point of time, they just stop. They think that they have made something
with huge importance, and because of this they take the liberty to stop, to
give up.
But are we the
generation that has brought the greatest progress in human history? We grow and
develop with technology. We are proud when we create something which has been
never before invented throughout the history. Is the generation of today
the maker of all the wonders we know? Are we going to receive a hit to
our ego if we admit that besides the whole progress we have managed to achieve
in such a short time, the only thing we have done is giving a fancy mask to
things that are already created? There is nothing wrong if this thought bothers
us. But the problem appears when in lack of awareness that we are not the
greatest creators in the universe, we just stop and interrupt the progress. We
forget to requestion the world around us, we refuse to challenge the dogmas,
and we cease to explore whether the wheel can have another shape than round.
Let’s take the
example with the width of the railway tracks. The mankind is proud of the
technology and super fast transportation means called trains which are
constantly being improved and their speed almost laughs to the speed of sound.
There are different types of trains. You can ask the Japanese, they know the
best. Bu have you ever asked your self how wide is the space between the
railway tracks? It is exactly 143.5 cm. This is universal width for all railway
tracks in the world.
But have you
ever asked your self, why exactly 143.5 cm? Is this parameter related to
certain technological rule or law, is this the precise speed that the train of
21century require in order to travel almost as the speed of sound?
Actually, this
parameter dates from 1970s when the first railway tracks were built. Why
precisely this width? When they built the first train carriages, workers used
the same tools as they had for building horse-drawn carriages. And why that
distance between the wheels on carriages? Because that was the width of the old
roads along which the carriages had to travel. And who decided that roads
should be that width? Well, suddenly, we are plugged back into the distant
past. It was the Romans, the first great road-builders, who decided to make
their roads that width. And why? Because their war chariots were pulled by two
horses, and when placed side by side, the horses they used at the time to up
143.5 centimeters.
When people
went to the United States and started building railways there, it didn't occur
to them to change the width and so it stayed as it was. This even affected the
building of space shuttles. American engineers thought the fuel tanks of the
shuttles should be wider, but the tanks were built in the north of USA and had
to be transported by train to the Space Center in Florida, and the tunnels
couldn't take anything wider. And so they had to accept the measurement that
the Romans had decided was the ideal ...
These facts could be understood as pretentious
and as a hit for our ego. How could makind with his technological progress, who
constantly redesigns and changes what have created itself, be so conditioned by
an ancient civilization who at that time considered electricity as a rage of
Jupiter. My message is not to reexamine ours compared to the intelligence of
the mankind from that age, because then and now, we have one think in common –
the spark of creation; the divine gift that kept pushing us forward and
persuaded us that we are creation of a higher force that cannot be explained
with a few words or some equation.
Today, we seem like we are forgetting this.
Today it is like we thing that our latest creations are not a result of our
spark of creation, like they are artificial products which are born by the
technology we have previously created. It is like we fall asleep, thinking that
from now on, our creations will be able to create their own creations, without
our participation, at the same time forgetting that they are just material
creations that don’t have our creative spark, our soul.
My message to all of you and to myself -
Challenge everything, rediscover everything. Try to find new sense, new mean,
new journey. We have been in a deep sleep before, maybe not so deep as now, but
yet, we managed to wake up. If the Romans can, so can we.
And don’t forget – You owe that to your
self.
50 Годишниот човек
Се будиме едно утро, обидувајќи се да се присетиме
на некои чудни соништа кои ги имавме изминатата ноќ. Но некако, не успеваме во
тоа, така што додека мозокот го реактивира нашето тело, почнуваме полека да
навлегуваме во истата ментални фази како и минатото утро. Одиме во бањата и се
посветуваме на вообичаеното утринско разубавување. После тоа, влегуваме во следната фаза од
нашиот ментален распоред, фазата во која секој 50 годишник ја добива првата
доза на гордост во претстојниот ден. Гордоста дека е 50-годишник.
Повеќе од 50 години се распослани позади тој човек.
Тие му даваат чувство на големина, чувство дека има создадено многу, дека општественото признание е најмалку нешто
што може да добие. Чувствува дека го создал патот, неговите димензии, ширина и
должина и е сосема сигурен дека токму таков треба да биде патот по кој ќе треба
да чекорат неговите деца, идните генерации. Неговата гордост расте речиси со
секоја измината година мислејќи дека создал многу, дека најголем дел од иднината
на идните генерации е посипана од неговите раце.
Повеќето од нас се фокусираат на создавање и ја
фокусираат својата творечка енергија во одреден период и во одредена точка
едноставно престануваат. Мислат дека изградиле нешто од голема важност и поради
тоа си го земаат правото едноставно да престанат, да се предадат.
Но дали сме ние таа генерација која го донесе
најголемиот напредок во историјата? Растеме и се развиваме со технологијата.
Горди сме да создадеме и смислиме нешто што некогаш претходно не се појавило во
текот на историјата. Но дали ние сме творците на сите чуда за кои знаеме денес?
Дали би било удар за нашето его доколку си признаеме дека и покрај целиот
развој што го постигнавме за толку кратко време, единствено што сме направиле е
да им дадеме маска на веќе создадените нешта. Веројатно ќе помислите што има
лошо во тоа. Тука сме сосема во право. Но проблемот доаѓа кога во отсуство на
самосвест дека не сме единствените и најголемите творци во универзумот,
едноставно застануваме и го прекинуваме развојот. Забораваме да го преиспитаме
светот околу нас, одбиваме да ги предизвикаме догмите и да истражиме дали
тркалото би можело да се јави во некоја друга форма освен тркалезна.
Да го земеме примерот со ширината на железничките
пруги. Човештвото е гордо на технологијата и на супер брзите транспортни
средства наречени возови кои технолошки постојано се унапредуваат а нивната
брзина полека се потсмева и на брзината со која патува звукот. Постојат
најразлични модели на возови. Прашајте ги Јапонците, тие најдобро знаат. Но
дали некогаш сте се запрашале колкав е просторот меѓу шините по кои оперираат сиве
овие возови? Точно 143.5 сантиметри. Ова е универзална големина за сите
железнички линии во било кој дел од светот.
Наредно прашање – дали сте се запрашале зошто баш
143.5 сантиметри? Дали ова димензија е врзана со одредено технолошко сознание
или закон, дали баш таа ширина е потребна за да можат денешните супер брзи
возови да се движат речиси со брзина на звукот?
Всушност ова димензија датира уште од 1870 година
кога биле изградени првите железнички линии. Зошто баш оваа ширина? Кога првите
линии беа изградени, работниците ги користеа истите алатки кои се користат за
правење на кочии. А зошто баш оваа растојание меѓу тркалата на кочијата? За да
кочијата одговара на ширината на патиштата по која е предвидена да се движи. А
кој реши дека патиштата треба да бидат баш толку широки? Одговорот на оваа
прашање треба да го бараме назад во античката историја. Римјаните, првите
големи градители на патишта решиле да ги направат патиштата со оваа широчина.
Зошто? Бидејќи нивните воени двоколки беа влечени од два коњи кои кога беа поставени
еден до друг, растојанието помеѓу нив изнесувало 143.5 сантиметри.
Кога колонијалците се населија во САД и започнаа
да градат железнички пруги, не им падна на памет да ја сменат оваа ширина и
така таа остана таква. Ова дури влијаеше и на изградбата на вселенски шатли.
Американските инженери помислија дека резервоарите за гориво на шатловите треба
да бидат пошироки, но самите резервоари беа изградени во далечниот север на САД
и мораа да бидат транспортирани со воз до Вселенскиот центар во Флорида, при
што железничките тунели не можеа да пропуштат ништо пошироко од ова димензија.
Поради тоа и тие решија да ја прифатат мерката која беше воспоставена од
Римјаните како идеална.
Овие факти секако би можеле некои да ги сфатат
како претенциозни и како удар за нашето его. Како би можело човекот со
целокупниот технолошки развој, кој постојано го редизајнира и од корен го
менува се тоа она го има создадено да биде во толкава мера условен од една античка
цивилизација која во тоа време електрицитетот го сметала како излив на бес од
боговите. Мојата порака не е да ја преиспитувам нашава наспроти тогашната
интелигенција, бидејќи и тогаш и сега имавме една заедничка особина –
творечката искра, овој божествен дар кој постојано не туркаше напред и не увери
дека сме креација на една повисока сила која не може да биде објаснета со
неколку зборови или равенка.
Меѓутоа денес како да го забораваме тоа. Денес
како да мислиме дека нашите креации не се производ на нашата творечка искра
туку како вештачки производи кои се раѓаат готови од технологијата која
претходно ја создадовме. Како да заспиваме опуштени, мислејќи дека отсега натаму нашите креации ќе
бидат во можност самите да креираат нови креации без наше присуство, притоа
заборавајќи дека тоа се претежно материјални творби кои ја немаат нашата
творечка искра, нашата душа.
Мојата порака до сите нас и до самиот себе –
Преиспитајте сѐ, испитајте сѐ. Најдете нова смисла, нов начин, ново патување. И порано бевме заспани,
можеби не толку длабоко како сега, но сепак се разбудивме. Ако можат Римјаните,
дефинитивно можеме и ние.
И не заборавајте – Си го должите тоа самите на
себе!
