God’s punishment or Human’s punishment!?

One of authors I especially appreciate once said: “It is easiest to write when you are sad”. That is the time when you are usually with no one around you, when even the ones you consider the closest can not see the hand you are spreading towards them, someone or something.  If you say that you always have the right person to listen you every time you need to spill something from the deepness of your souls, than, believe me you are happy.

But there are many of us who beside the fact that they can easily relief their soul by just calling or talking to the suitable person, they just don’t do that. They know that the other person also feels the same way like them, and waits for them to call first, but they don’t do that. They choose to ignore all the famous authors, writers who are considered to know the life very well because they have experienced most of the things and forms of pain, but at the same time they have managed to cope with them because they have been blessed with divine wisdom or have been touched by the hand of God. Those people keep advising us about the importance of small things, about spreading love, thinking positively, practice various subconscious techniques for self improvement and happiness, and few other statements and motivational quotes which most of us encounter in the motivational books and social media, posted my people that thing that they fully understand and implement them. Why beside all these proven wisdoms, why beside the fact that although we know that the other person is also waiting for our call, we chose not to call, we choose to suffer?

The answer of this – Pride. I am not talking for the pride of being successful, good, having good family, being patriotic Indian or Macedonian. I am talking about the pride that prevents us from forgiving, sharing and being happy again.  This human trait that seems to be working for us but most often works against us.  This trait that also seems to define us as unique creatures different from any other in the globe. Pride seems to stops us to make actions that make us happy, because last time, we were the ones that called the other person to talk, to share. And of course the other person was also delighted; he/she never said no, he/she was like us, waiting eagerly for our talk, for the chance to hug us again. We know that if we make the first move again, things will get sorted and the rays of happiness will rain again, and the world will be a better place, and we will be able to follow again the motivational quotes for mega living by world’s famous gurus and authors. But yet we don’t do that. We choose to be unhappy day by day, living with the knowledge that this can be easily stopped… How pathetic is that? We choose not to make the first move because last times we were the ones that did the first move.

Why do we choose to do that…For what? What do we want to protect? Do we want to protect our pedestal of pride, our dignity?  Is this why this is all about? But I have another big question. Why our Creator has given us this trait, this strivings for self punishments. Why He would us to punish ourselves and make ourselves blind to notice his glory and the blessings he is shedding upon us, by letting us suffer in such a small manner? Our religions say that we are created by the image of God. But is God really like us? Is He also proud as the same way as described above? He is probably not, because he is perfect, we have to know that he is perfect, it is undeniable. But yet, he has chosen to make us so imperfect. Like we weren’t sufficiently imperfect already. He has already given us other obstacles in life so that we develop, learn, succeed and become worthy of His love. But why He gave us this pathetic feature of our character that seems so useless, so small. How can we become worthy of His love by being proud. I am asking this because although this trait is so insignificant it is also very strong at the same time and it doesn’t just allow us to choose not to be proud. If we choose not to be proud, if we approach the other person again, things will get clarified, but then again, another worm will dig inside. We were the forgivers, we stepped our pride once again while the other person has kept his latitude. This is not the truth, because the other person also wants to continue with the blessing of knowing us again and to hug us without the need to know anything else. But again we are not happy. We protect our pride and we are unhappy. We forgive but again, we are not fully happy.

Funny thing, the paths of God, I once heard. God has placed us on the Earth to experience the life of material and imagination, of happiness and sorrow, in order to understand the real greatness of Love. But also he has decided to make us to be paradoxical, and to fight and resist the gifts that come directly from his hand. What is the essence of that? I sure hope I will manage to figure out before my way back. In meantime, I am waiting for You, my friend to make the first step this time…..

*            *             *            *

Божествена казна или човечка казна

Еден од авторите кој особено го ценам еднаш рече: “Најлесно е да пишуваш кога си тажен.” Тоа е време кога вообичаено нема никој околу тебе, кога ниту оние кои ги сметаш за најдраги не можат да ја видат раката која ја подаваш спрема нив, некого или нешто. Ако сте во можност да речете дека секогаш ја имате вистинската личност да Ве сослуша секогаш кога имате потреба да истурите нешто од Вашата душа, тогаш  верувајте ми, Вие сте среќни.

Но постојат многу од нас кои и покрај фактот дека можат лесно да си ја олеснат душата едноставно доколку се јават или разговараат со соодветната личност, тие не го прават тоа. Знаат дека другата личност се чувствува исто како нив и чекаат на нив да се јават први, но тие не го прават тоа. Тие избираат да ги игнорираат сите познати автори, писатели за кои се смета дека го познаваат животот доста добро, бидејќи ги искусиле повеќето нешта и форми на болка што ги искусуваме сите ние, и истовремено успеале да се справат со нив бидејќи биле благословени со божествена мудрост и биле допрени од раката на Бог.  Тие луѓе постојано не советуваат за важноста на малите нешта, ширењето на лубов, позитивно размислување, примена на разновидни потсвесни техники за самоподобрување и среќа, и уште некои други мотивациони филозофии и цитати кои повеќето од нас ги наоѓаат во книгите за самомотивација и низ социјалните медиуми постирани од луѓе кои мислат дека целосно ги разбираат и применуваат. Зошто и покрај фактот што знаеме дека другата личност исто така го очекува нашиот повик, ние избираме да не се јавиме, избираме да страдаме.

Одговор на ова – Гордост. Овде не станува збор за гордоста која произлегува од сопствениот успех, гордост поради тоа што сме добри личности, од добро семејство, гордост како патриотизам, како горди Индијци или Македонци. Зборувам за онаа гордост која не спречува да простуваме, споделуваме и да бидеме повторно среќни. Оваа човечка карактеристика која навидум работи во наша полза, но  во најголем број на случаи работи против нас.  Ова карактеристика која исто така нѐ дефинира како уникатни суштества различни од сите останати на планетата. Гордоста која како да не сопира да преземеме акции кои не прават среќни, бидејќи последниот пат, ние бевме тие кои ја побараа другата личност за разговор, за споделување, за решавање на проблемот. Се разбира, другата личност беше среќна поради тоа, тој/таа никогаш не рече Не, тој/таа беше како нас, чекајќи ја нетрпеливо шансата разговор со нас, за повторна прегратка. Знаеме дека доколку го направиме првиот чекор, работите ќе бидат решени и топлите зраци кои носат среќа со себе повторно ќе заврнат, и светот ќе биде подобро место, и сите ние ќе бидеме во состојба повторно да ги следиме мотивационите цитати за мега живеење од светски познатите гуруа и автори. Но сепак, не го правиме тоа.  Избираме да бидеме несреќни ден после ден, живеејќи со сознанието дека ова може да биде лесно прекинато. Колкy патетично е тоа? Избираме да не го направиме првиот чекор, бидејќи последниот пат ние бевме тие кои го направија тој прв чекор.

Зошто избираме да се однесуваме така? Што сакаме да заштитиме? Дали сакаме да го заштитиме сопствениот пиедестал, нашето достоинство? Дали се работи само за тоа? Но имам уште поголемо прашање... Зошто нашиот Создател ни ја даде ова особина, оваа склоност кон само казнување? Зошто Би сакал да се казнуваме самите себе на ваков начин,  да бидеме слепи и неспособни да ја забележиме Неговата слава и благословите кои ги истура врз нас, оставајќи не да страдаме на ваков низок начин? Нашите религиозни учења велат дека сите ние сме создадени според сликата на Бог, дека ние сме негови копии. Но дали Бог е навистина како нас? Дали и Тој е истотака горделив како нас? Најверојатно не, бидејќи Тој е совршен, и сите ние мораме да знаеме и признаеме дека е совршен, тоа е неминовен фактор. Но сепак, одбра да нѐ создаде толку несовршени.  Како да не бевме доволно несовршени и без тоа. Нели веќе ни даде други пречки во животот со кои треба да се справуваме преку кои ќе се развиваме, учиме, успееме и станеме вредни за Неговата лубов? Зошто тогаш не создаде со ваква патетична особина на нашите души која изгледа толку бескорисна, толку ситна и грда. Како би можеле да станеме достојни за неговата лубов ако бидеме горди? Го поставувам ова прашање бидејќи и покрај тоа што оваа особина изгледа толку безначајна, истовремено е и многу силна и не ни дозволува тукутака да избереме да не бидеме горди. Ако избереме да не бидеме горди,  ако повторно бидеме првите кои пристапуваат кон другата личност, нештата ќе бидат разјаснети, но тогаш друг црв ќе започне да копа внатре. Ние бевме тие што простија, ние по втор пат стапнавме на нашата гордост, додека другата личност си остана на своето ниво. Ова секако не е вистина, бидејќи другата личност исто така сака да продолжи да го ужива благословот од нашето познанство и повторно да не прегрне, без да има потреба да праша и знае нешто друго.  Но повторно, не сме среќни. Си ја штитиме гордоста и не сме среќни. Опростуваме, но повторно не сме целосно среќни.

“Чудна работа, овие патиштата Господови”, еднаш слушнав. Бог не стави на Земјата да го искусиме светот на материјалното и имагинарното, на среќата и тагата, за да ја разбереме вистинската големина на љубовта. Но исто така реши и да не направи парадоксални и да се бориме и одрекуваме од даровите кои доаѓаат директно од Неговата рака. Која е суштината на тоа? Искрено се надевам дека ќе успеам да го разберам тоа пред да се вратам назад.  Во меѓувреме, те чекам тебе Пријателе овој пат прв да го направиш првиот чекор.