We are all children of God and it is not up to us to judge if someone
amongst us deserves that privilege or not. As his children we are placed on a
path that some people perceive it as lifelong suffering and plight and others
perceive it as a way to purification and enlightenment...
As of my self, I prefer to be somewhere in the middle - urban person with
sense of humor who will strive to become a better person, person who will be
here when his people and friend ask for him, person who will at least be
optimist enough to be able to laugh at himself during difficult times. Forgive
me Buddha, but I thing I have found a shorter way to enlightenment :)
But lets try to make a simple insight into what we call suffering and
unbearable sorrow... Hope you will like this story....
The Trials of a Teacup
You see, I haven’t always been a teacup. There was a time in my life when I was
just a lump of clay. Then my Master took me and began to pat and mold and shape
me. It was very painful and I begged Him to stop, but He only smiled and said,
“Not yet!”
Then He placed me on a spinning wheel and I went ‘round and ‘round. I got so
sick I thought I wasn’t going to make it, but then He finally let me off. Just
as I thought I was going to be all right, my Master put me in an oven. I’ve
never understood why He wanted to burn me; I yelled and begged for Him to stop,
to let me out. I could see dimly through the glass in the oven door, but He
only smiled, shook His head and said, “Not yet!”
Finally He came and took me out. “Oh, that sure feels better,” I said to
myself. Then all of the sudden, my Master picked me up and started sanding and
brushing me. Then He took a paintbrush and started painting colors all over me.
The fumes were so strong I thought I was going to pass out. I pleaded with Him
to stop, but He continued to smile and said, “Not yet!”
Then He placed me in another oven. This one was twice as hot as the first. I
knew that I would suffocate. I begged, I pleaded, I cried, but He still only
smiled and said,”Not yet!”
I began to feel there was no hope. I would never make it. I couldn’t take any
more. It was all over for me. I decided to give it all up. Then the door swung
open and Master said, “Now!”
He lifted me up and He placed me on a shelf to rest. Later He came to me with a
mirror and told me to look. As I looked at myself, I could not believe my eyes.
I said, “Oh my, what a beautiful teacup.”
Then the Master explained: “I want you to understand that I knew it hurt when I
patted and molded you. I knew the spinning wheel made you sick. But if I had
left you alone, you would have dried up and always have been just a lump of
clay. You would not have had any personality in your life.
“I knew it was hot when I put you in the first oven, but if I hadn’t, you would
just have crumbled.
“I knew it really bothered you to be brushed and painted, but if I hadn’t, you
would not have had any color in your life.
“Oh, how I knew the second oven was hard for you! But you see, if I had not put
you there, you would not have been able to stand the pressures of life. Your
strength would not have lasted, so you would not have survived for very long .
“So you see,
when you thought it was all so very hard, I still had you in My care. I knew
all along what you would be today. I had the finished product in mind from the
day I first touched you!”
* * * *
Приказната за филџанот
Сите ние сме деца на Бог, и не сме
ние тие што решаваат дали некој го заслужува тој епитет или не. Како негови деца, честопати секој од нас е
поставен на една патека која некои ја перцепираат како доживотно страдање и
мака, а некои ја перцепираат како начин за прочистување и просветлување.
Кога станува збор за мене самиот,
преферирам да бидам некаде во средината – урбана личност со смисла за хумор
која се бори да стане подобар човек, личност која ќе биде тука во во моментот
кога ќе им биде потребна на неговите пријатели, личност која ако не повеќе, ќе
биде способна да се насмее самиот на себе во тешки времиња. Прости ми Буда, но
мислам дека најдов пократок пат до просветлување.
Но ајде да се обидеме да навлеземе
во суштината на она што го нарекуваме страдање и неподнослива мака. Се надевам дека ќе ви се допадне следнава
приказна...
Знаете, не бев отсекогаш филџан. Во
еден одамнешен период од мојот живот, бев само една грутка глина. Тогаш мојот
господар ме зеде и започна да ме
обликува. Тоа беше многу болно, и јас го молев да престане, но тој само се
насмевна и рече: Сеуште не!
Тогаш Тој ме постави на тркало кое
се врти, и јас се вртев цело време. Притоа толку му се згади што помислив дека
не можам да издржам повеќе, но тогаш конечно ме тргна од него. Само што
помислив дека се е готово, мојот Господар ме стави во печка. Не можев да
разберам зошто Тој сакаше да горам. Врескав, и Го молев да престане, да ме
пушти надвор. Можев да погледнам надвор преку стаклото на рерната, но Тој само
се насмевна, одмавна со главата и рече: Сеуште не.
Конечно Тој дојде и ме извади
надвор. “Ова е веќе подобро” си реков самиот на себе. Но тогаш ненадејно
Господарот ме зеде и почна да ме посипува со песок и да ме струга. Понатаму, ја
зеде четката и почна да ме бојадисува со секакви бои. Мирисот беше толку силен што мислев дека ќе
се онесвестам. Го преколнував да престане, но тој продолжи да се смее и рече:
Сеуште не!”
Одненадеш Господарот ме стави во
друга рерна која беше двапати пожешка од првата. Знаев дека ќе се задушам. Го
молев, го преколнував, плачев, но тој само се насмевна и рече: “Сеуште не!”
Почнав да се чувствувам безнадежно.
Никогаш нема да успеам. Не можам да издржам повеќе. Решив целосно да се
предадам. Тогаш вратата се отвори и Господарот рече: “СЕГА!”
Ме подигна и ме стави на полицата
да се одморам. Подоцна дојде со огледало и ми рече да погледнам. Како што
гледав, не можев да им поверувам на сопствените очи... Си реков: “Леле колку
убав филџан!”
Тогаш Господарот ми објасни: “Сакам
да разбереш дека знаев дека боли кога те обликував и притискав. Знаев дека
тркалото ти предизвикува гадење. Но ако те оставев сам, би се исушил и секогаш
би бил само грутка глина. Немаше да постои особеност во твојот живот.
Знаев дека беше жешко кога те
ставив во првата рерна, но ако не го направев тоа ќе се изронеше.
Знаев дека ти беше болно додека те
стругав и бојосував но ако не го направев тоа, немаше да постојат боите во
твојот живот.
Оф и тоа како знаев дека втората
рерна беше прежешка за тебе! Но ако не те ставев таму, немаше да можеш да ги
издржиш притисоците на животот. Твојата сила немаше да трае долго, па затоа и
немаше да преживееш долго.
Како што гледаш, кога мислеше дека
се е толку тешко, Јас сеуште те имав под своја грижа. Отсекогаш знаев што ќе
станеш денеска. Јас го имав замислено готовиот производ уште од денот кога прв
пат де допрев...
